3 september 2020

Beste minister Grapperhaus,

Van harte gefeliciteerd met uw huwelijk. Ik vind het oprecht heel erg jammer voor u, dat de nasleep van deze voor u en uw echtgenote zo bijzondere dag zo zuur is. Aan de andere kant vind ik het heel mooi om te zien dat u gewoon mens bent. Dat uw geluk tijdens uw trouwdag waarschijnlijk zo groot was, dat u de opgelegde regels gewoonweg vergat, dat daar even geen ruimte voor was. Dat zou moeten kunnen. Toch?

Ik werk in de uitvaartzorg en organiseer begrafenissen. Het is een beetje als het organiseren van een bruiloft, maar dan net even anders. Ook een begrafenis of crematie is een onvergetelijke gebeurtenis in een mensenleven. Op het moment dat ik uw stralende trouwfoto’s zag, moest ik spontaan denken aan een gebeurtenis eerder dit jaar die ik de rest van mijn leven niet zal vergeten.

Afgelopen voorjaar, in april, begeleidde ik een familie waarvan de man en vader was overleden aan corona. Ik werd geraakt door hun verhaal: een gezonde, altijd vrolijke man die plotseling getroffen werd door het virus. Een ziekenhuisopname volgde en zijn situatie verergerde snel. Zijn familie mocht hem niet bezoeken in het ziekenhuis en hij streed zijn strijd alleen. Zijn vrouw -met wie hij meer dan zestig jaar getrouwd was- mocht hem dat laatste stukje niet bijstaan. Toekijken van achter glas, dat mocht ze. Ook voor zijn kinderen -allen stuk voor stuk apetrots op hun vader- was zijn kamer in het ziekenhuis verboden gebied, niet toegankelijk. Eenzaam en alleen stierf hij. Vrouw en kinderen waren verscheurd door verdriet; emotioneel kapot van wat het coronavirus en de maatregelen daaromtrent in hun midden hadden aangericht…

Kon het nog erger? Ja. De uitvaartondernemer werd gebeld; de nabestaanden wilden in ieder geval op een respectvolle manier afscheid kunnen nemen van deze, voor hun zo bijzondere en geliefde, mens. Echter, ook hier werden ze ingehaald door de coronamaatregelen, die ik -mede namens u- op moest leggen. Verdriet maakte plaats voor verbijstering, ja, voor nog meer onmacht. Het rouwproces werd hier van meet af aan verstoord.

Ik zal verder niet uitweiden over de maatregelen, want u kent ze immers? Maar weet u, in gedachten zie ik deze weduwe nog steeds op de begraafplaats staan. Na meer dan zestig jaar samen lief en leed te hebben gedeeld, stond ze daar… alleen. Geen arm om haar schouder. Niets. Haar kinderen mijlenver weg, op anderhalve meter. Ik heb haar dat opgedragen. Mede namens u. Ik heb bij het zien van uw trouwfoto’s zo’n enorme spijt dat ik mij wel aan de regels hield. Excuses maken zou in deze situatie te pijnlijk, te zinloos zijn. Het is namelijk wat het is, niet over te doen.

Hoe dan ook, ik ben toch ‘blij’ en misschien wel opgelucht dat u de impact van de regels ook zelf aan den lijve heeft ondervonden. Dat u er waarschijnlijk ook van wakker heeft gelegen. Ik hoop dan ook op sympathie van uw kant bij het naleven van de regels (mede) in onze branche. Ik hoop dat verdriet de ruimte krijgt om gevoeld en doorleefd te worden en dat het niet in de weg wordt gezeten door opgelegde regelgeving door onze overheid.

Ik wens u veel wijsheid en inzicht en samen met uw echtgenote alle goeds voor de toekomst.

Namens Nardus samenwerkende uitvaartverenigingen,
een bevlogen uitvaartleidster met compassie